Mambo!

Mijn reis naar Kenia zit er helaas al weer op en ben inmiddels al weer helemaal teruggekeerd naar de 'Real World'. Een aantal van jullie heb ik inmiddels al gesproken (al dan niet met foto's), maar hierbij het hele verhaal van mijn avonturen in Kenia. En natuurlijk een aantal foto's aangezien die nu eenmaal meer zeggen dan 1000 woorden.

Ik was nog nooit in Afrika geweest, dus toen Marjan vertelde dat ze weer terug zou gaan naar Kenia voor drie maanden om vrijwilligerswerk te doen, leek me dat een geweldige kans om iets van dit mooie continent te zien. Gelukkig vond Marjan het ook goed dat ik meeging (;)) en zo gebeurde het dat we onze tickets boekten en op 14 juli jl. vertrokken.

Aangezien ik nog nooit in een Afrikaans land was geweest, wist ik ook niet goed wat ik moest verwachten. Uiteraard heb ik me ingelezen en heeft Marjan me het één en ander verteld, maar vantevoren kon ik niet weten hoe ik bijvoorbeeld op de armoede daar zou reageren...

We verbleven in het huis waar Marjan eerder ook was verbleven. Helaas had onze gastheer zijn vlucht vanuit Israël gemist en heb ik hem in die 3,5 week nooit mogen ontmoeten. Voor mij was onze gastheer dus slechts een foto aan de muur... Ach ja, zijn broer en neven hebben erg goed voor ons gezorgd!

Ik denk dat we tijdens die 3,5 week een goede balans hebben weten te vinden tussen de toeristische activiteiten waarvoor veel mensen naar Kenia gaan en het 'echte' leven in Kenia (voor zover je dat het 'echte' leven kunt noemen natuurlijk).

Wat betreft het toeristische gedeelte; we zijn drie keer op safari geweest en we hebben heerlijke dagen aan de kust gehad. De eerste keer dat we op safari gingen, zijn we drie dagen in de Masai Mara geweest, waar we super mooie dieren hebben gezien. De migratie van de gnoes, vanuit de Serengeti in Tanzania, was net drie dagen geleden begonnen. Was echt super gaaf om te zien. De dieren allemaal in een rij achter elkaar door de Masai Mara. Onder andere ook heel veel zebra's, struisvogels (en hun paringsdans), aasgieren, wrattenzwijnen (pumbaas!), giraffen, olifante, impalas, gazelles, topis, dikdiks en apen gezien. Maar ook nijlpaarden, leeuwinnen (met en zonder kleintjes) een leeuw en leeuwin samen (leeuwin had er alleen niet zo veel zin meer in ;)...), een cheetah, een kudde buffels... super gaaf! Helaas alleen nog niet de gehele big 5 gezien; we misten het luipaard en de neushoorn nog! 's Ochtends werden we wel wakker met aapjes op de tent. En ach ja, van de douches en toiletten in de middle of nowhere moet je je ook niet te veel voorstellen, haha!

Dus zijn we samen met Victor, Sidney en David (Zie foto op lindaroggen.whereareyou.net) naar Nairobi National Park gegaan. Onder andere ook om hun te bedanken voor hun goede zorgen. En zij hadden in hun leven ook nog maar heel weinig wilde dieren gezien. Ze wilden heel graag een leeuw zien, maar dat is helaas niet gelukt. Marjan en David zitten op het dak, Victor in het raam, Sidney rijdend en ik op de passagierstoel hebben we toch onder andere veel giraffen, een aantal impalas, buffels en struisvogels weten te spotten. Maar het hoogtepunt waren de neushoorns die volgens mij op het punt stonden om ons aan te vallen en wij er dus toch maar gauw vandoor zijn gegaan (we mochten namelijk eigenlijk ook helemaal niet off-track).

De laatste safari die we hebben gedaan was naar Lake Nakuru; echt een super mooie plek. Het meer met 2 miljoen flamingo's (tenminste, dat zeggen ze; ik heb ze niet geteld!) is echt ontzettend mooi! Bij het meer mochten we uit het busje om de flamingo's van dichterbij te bekijken. Ik zag echter een mooie fotogelegenheid van een buffel, met daarachter heel veel flamingo's en daar weer achter mooie heuvels. Achteraf niet heel slim - ik werd ook terug gefloten - want ik bleek iets te dichtbij de buffel (gevaarlijkste dier op aarde) te zijn geweest en iets te ver van het busje af. Gelukkig deed ie niets, maar dat had ik hoogstwaarschijnlijk niet gered! Ach ja, een beetje avontuur is ook leuk (ahum).
Verder daar heel veel neushoorns, buffels en wat andere dieren gezien. Ook een aantal hyena's - helaas van ver -, waarvan er ook eentje op de flamingo's aan het jagen was en er uiteindelijk toch ook één te pakken kreeg. Super gaaf om te zien!

Ik ben blij dat we de safari's hebben opgedeeld, want van heel veel dagen achter elkaar in een busje hobbelen was ik waarschijnlijk niet vrolijk van geworden. Plus dat je het zien van de dieren dan minder waardeert denk ik. Helaas dus nog steeds geen luipaard gezien, maar in ieder geval wel een cheetah! Ach, heb ik een reden om een keer terug te gaan!

De dagen aan de kust in Malindi waren gewoon super relaxed. We zaten in een klein hotelletje met een zwembad en heerlijke loungebanken, waar we dan ook vele uren hebben gespendeerd. De mooie witte strandjes waren ook super gaaf en we hebben er heerlijk gesnorkeld in super helder water. Erg mooi! Verder alleen maar heerlijk uit eten geweest in Malindi, souvenirs gescoord en geluierd!

Wat betreft de minder toeristische activiteiten; die hebben we kunnen doen, omdat we verbleven bij locals en Marjan al veel mensen daar kenden die ons mee konden nemen.

We zijn onder andere in een weeshuis geweest, waar we bellenblaas, stiften, papier en ballonnen voor de kids hadden meegenomen. We hebben echt de hele middag met de kinderen gespeeld. Was super leuk! Het weeshuis zag er trouwens erg netjes en verzorgd uit. In totaal leven daar zo'n 300 kinderen in de leeftijd van 0 tot een jaar of 8 geloof ik. Elke dag worden ze gebeld door de politie dat er weer nieuwe vondelingen zijn gevonden. Zo worden er gemiddeld 2 a 3 kinderen per dag binnengebracht. Verschrikkelijk! En toch zien de kids er heel erg happy uit. Ze hebben ook allemaal hun eigen taken en moeten onder andere hun eigen kleren wassen en opvouwen. We hadden ook nog ongeveer 20 paar schoenen meegenomen (gekregen van een winkel) die we hadden uitgedeeld. Hierbij zaten ook een paar echte voetbalschoenen met noppen. Een paar jongens uit een voetbalteam hebben die gekregen. Ze moesten direct spelen en waren super blij met hun nieuwe schoenen. Later hoorden we dat ze hadden gewonnen met 2-0 :).

Verder zijn we twee keer in de sloppenwijken geweest; 1 keer voor een concert en 1 keer om te zien hoe de wijk eruit ziet. We zijn toen ook uitgenodigd om bij iemand thee te gaan drinken. Met z'n tienen thee drinken in een kamer van 2 bij 2 is toch wel heel erg knus. En als je dan wordt gevraagd wat je van zijn huis vindt (gemaakt van modder, golfplaten dak en aan de binnenkant zeil), wat zeg je dan? Mooi? Voor de begrippen daar was het ook een mooi huis; twee kamers en de keuken zelfs nog apart. Het rook er ook erg aangenaam door de wierrook (in ieder geval vergeleken met buiten), maar naar onze begrippen is het natuurlijk een bouwval. En wij met al onze foto's van de reizen die we maken; daar hebben ze één kleine klapper met een twintigtal foto's (als het er al 20 waren) van hun hele leven. Tsja...

Rondjes geven is daar ook goed te doen.. We hadden een stuk gelopen, want we gingen kijken naar een optreden en ik kreeg op een gegeven moment toch wel erg dorst. Eindelijk een klein kioskje gevonden waar we iets te drinken konden kopen. Waren met z'n zevenen en moest in totaal € 1,40 betalen. Is nog eens te doen ;)! In dit soort wijken schijnen sommige mensen rond te kunnen komen van 20 cent per dag. Om een voorbeeld te geven; 4 tomaten kosten daar 5 cent. Niet te geloven. Het was trouwens niet overal zo goedkoop hoor. De prijzen van sommige producten in de wijk waar wij verbleven namen toch al enigszins Europese vormen aan.

Was erg indrukwekkend om een keer te zijn geweest, maar je voelt je er toch wel heel erg blank! Overal word je door de kinderen ook gevraagd 'how are you?' of ze roepen 'mzungu' naar je (betekent blanke). Weet niet hoeveel keren ik dat wel niet heb gehoord die dag. Het viel me trouwens op hoe gelukkig die kids en mensen eruit zien. Vooral vergeleken met de mensen hier in Nederland/Europa die wel alles hebben.

Viel me ook op dat de mensen en kids in de sloppenwijken nergens om vroegen, terwijl andere Kenianen in de meer toeristische gebieden wel om snoep, geld of electronica vroegen. Dat vond ik tevens het meest vervelende en vermoeiende aan Kenia; iedereen wil iets van je. Je kan nergens gewoon een praatje aanknopen (of je dit nu zelf doet of de ander doet het), want ze willen uiteindelijk altijd iets van je. Ze zien je echt als een goudmijntje. Zo zaten we in de bus terug van Malindi en kwam er een jongen naast me zitten die vroeg of ik ook Reggae op mijn MP3-speler had; UB40. Ja, had ik. Na een tijdje te hebben meegeluisterd vroeg hij of ik nog zo'n MP3 speler had... uuuhhh nee... En weg was íe weer. Zo vermoeiend!

Er valt nog zo veel meer te vertellen, zoals de keer dat we in onze VN-auto (vrouw van onze gastheer werkt/heeft gewerkt bij de VN en daarom heeft onze auto een rode (VN) nummerplaat) met alarmlichten achter een politieauto met sirenes aanreden die een andere VN auto begeleidde en zo een uur file konden ontwijken. Of de keren dat we werden aangehouden 's avonds en ze erachter kwamen dat we een VN nummerplaat hadden en we, ondanks ons kapotte voorlicht, gewoon door mochten rijden en ze ons een fijne avond wensten.

Of het partycrashen bij de familieleden en we overal eten kregen, het uitgaan in clubs waar we echt (bijna) de enige blanken waren, het bezoek van de zieke moeder van Victor en Sunday in het ziekenhuis, de lekkere lunches bij Java in Nairobi, het randomly tegenkomen van mijn professor uit Nieuw-Zeeland in de stad, de uren in de Go Down (waar Marjan nu haar vrijwilligerswerk doet en onder andere de acrobaten oefenen), het douchen door middel van het vullen van een grote bak en met een klein bakje het water over je heen gooien of de uren/dagen dat we zonder elektricteit, kookgas of water hebben gezeten. En toen we weer kookgas hadden, hadden we geen lucifers meer en heeft Marjan onze guard in haar beste Swahili uitgelegd dat we lucifers nodig hadden . En het is gelukt!
Of dat we zonder benzine stonden, de overvolle matatu's (kleine busjes; waar ze alles meenemen van matrassen tot levende kippen op het dak), de rode aarde, de crazyness op de wegen en je dus niet weet of er 2, 3 of 4 banen op die weg zijn, zoveel mensen op straat, de vervallen kraampjes - tenminste dat denken wij - waar gewoon nog fruit, groente, vlees en vis wordt verkocht, de Masai markt waar we onze souvenirs hebben gescoord maar waar je heel erg moet afdingen (en ze soms je halve flesje water er bij bedingen haha)... Ach te veel om op te noemen!

Hoop dat de foto's verder voor zichzelf spreken en hoop jullie snel weer te zien (om eventueel andere anekdotes te vertellen!).

Liefs

ps. Meer foto's op lindaroggen.whereareyou.net